BLOG

Ik wilde mijn droom

 

Ik wilde de droom wezenlijken

Het sluimerde al wat jaren, maar ik durfde de stap niet te zetten. Angst hield mij tegen.

Ik had een droom, waarvan ik niet wist waar de oorsprong lag. Het sluimerde in mijn systeem. Ik wilde persé naar Tibet. Het dak van de wereld zou hemels zijn. De cultuur zou wat in mij losmaken. Ik moest gaan. Maar ik had angst.

Angst om te vliegen. De angst om dan dood te gaan, omdat ons vliegtuig neer zou storten. Ook daarvan begreep ik de oorsprong niet. Ik had in die voorgaande jaren wel gevlogen, maar zonder aanwijsbare reden was de angst groter geworden. Ik kon wel overgeven wanneer ik er aan dacht om te vliegen.

Mijn toenmalige partner was in eerste instantie niet heel erg te porren voor de reis. Ik hoorde mijzelf zeggen: ik gá. Met of zonder jou. Mijn droom bleek dus groter dan de angst. We besloten samen te gaan en een georganiseerde rondreis door China daar aan vast te plakken. Voor we boekten vroeg mij hoe ik met mijn vliegangst om zou gaan. Hij zat niet te wachten op een hysterische vrouw naast zijn zijde. Dat snapte ik wel. En tegelijkertijd voelde ik mij niet gezien. Toch hoorde ik mijzelf zeggen dat ik ervoor zou zorgen dat ik ons gênante momenten zou besparen. Ik geloofde mijzelf maar half.

Op het vliegveld probeerde ik geen aandacht te schenken aan de meest vreselijke gedachten die door mijn hoofd gingen. Ik accepteerde dat ik nog niet kon genieten. Ik accepteerde dat er angst was. Ik ging mij focussen op mijn ademhaling. Al wist ik niet hoe ik dat goed moest doen. Ik deed maar wat. Waar ik indertijd die ‘wijsheid’ vandaan haalde? Het voelde gewoon zo dat dit de manier was. Mijn partner kon zich vinden in mijn manier. Het werkte.

We genoten van het land. Vanuit China gingen we met de trein naar Lhasa. Ik kon wel huilen van geluk toen ik in de trein wakker werd; Tibet raakte mij diep van binnen. Vanuit Lhasa vlogen we een week later terug naar Zuid-China. Op het vliegveld kon ik de focus niet bij mijzelf houden. Ik ving woorden van de reisleidster op, die mij in totale paniek brachten: ‘it will be a bumpy flight’. Het weer zou onderweg slecht zijn. ‘Zie je wel! Ik ga dood!’ De paniek was compleet toen ik er achter kwam dat ik 5 rijen van mijn partner vandaan zou zitten. Als ik toch dood zou gaan, dan wil ik náást hem zitten.

Ik ging op jacht naar de persoon die zijn stoel naast hem had. Ik kon de meneer wel zoenen van dankbaarheid toen hij wilde wisselen. Met wat minder angst wurmde ik mij tussen mijn partner en een corpulente man in. Het was krap en warm. Maar nu zou ik ten minste doodgaan naast mijn partner. De meneer die mijn stoel had gekregen, had twee vrije stoelen naast hem. Lucky him.

Eenmaal in de lucht zat ik te wachten op de storm. Het enige wat ik zag, was een heldere lucht. Strak blauw. Met af en toe lichte turbulentie. Een storm? De hele vlucht niet te bekennen.

 

 

 

Ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan. Hoe mijn hoofd aan de haal was gegaan met de ‘bumpy flight’ waarschuwing. Hoe mijn hoofd aan de haal was gegaan met mijn angst. Ik zag mijn situatie in het vliegtuig als een metafoor: door mijn angst bracht ik mijzelf in een verkrampte en nauwe situatie; ik had weinig ruimte om mij te bewegen. Had ik niet naar mijn gedachten geluisterd en meer vertrouwen gehad, dan had ik alle (adem)ruimte gehad… Tja, de angst maakte plaats voor zelfverwijt. Zonder problemen kwamen we in Zuid-China aan. En ik voelde dat ik op dat moment veel meer aan durfde dan daarvoor. Zuid-China was magisch.

Ik denk nog regelmatig terug aan deze reis. Er zaten zoveel lessen en ontdekkingen in. Angst zorgt voor verkramping. Angst gaat met je gedachten aan de haal. Woorden van anderen kunnen (onbedoeld) je angst naar boven halen. Het ene moment de angst kunnen hanteren, soms de angst totaal niet de baas zijn. Als je dromen achterna gaat; dan stuit je op je angst(en). De angst durven aankijken en te omarmen. Zelfverwijt als blijkt wat je jezelf óók had kunnen geven als je niet zo angstig was. Dat je jezelf mag zien met alles wat er is. Dat ook dromen najagen angsten meebrengen waar je mee om moet leren gaan.

Ik wilde de angst niet overwinnen; ik wilde mijn droom waarmaken. Dát was mijn motivatie om mijn angst te leren aangaan. Ik probeerde intuïtief uit hoe ik dat moest doen. Ja, met het risico dat ik zou vallen. Hoe ik dat dan weer zou overleven zou ik dan wel zien. Ik had dan in ieder geval deze reis gemaakt. 

Angst kan heel terecht voelen. Soms met een duidelijke oorzaak. Soms snap je er niets van. Vele angsten zijn niet in hun oorsprong (of in dit leven) aanwijsbaar. Het ligt op een dieper onbewust niveau. Je kunt er met je hoofd niet bij. Je kunt het daarom niet met je hoofd oplossen. Wel beïnvloeden met je gedachten.

Ik ben nooit specifiek met deze angsten aan de slag gegaan. Nooit bij stilgestaan eigenlijk om dat te doen. Toch merkte ik door mijn eigen ontwikkeling de afgelopen jaren, dat de vliegangst (en hoogtevrees) sterk verminderde. Omdat ik mijzelf durfde aan te kijken. Ik ontwikkelde meer (zelf)vertrouwen, durfde in meer overgave te zijn, ik leerde meer mijzelf te zijn. Ik stond mijzelf toe om risico’s te nemen. Ik stond mijzelf toe om te genieten van het leven. Dood gaan we allemaal wel een keer. Blijkbaar speelden er thema’s die mijn angst zo aanwakkerde.

Hoe ga jij met jou angsten om? Laat jij dromen, kansen of ‘iets leuks’ liggen, omdat de angst regeert? Wat laat jij vanwege je angst? Dat hoeft niet direct een grote reis te zijn, maar het kan je bijv. ook het weerhouden een fijne wandeling maken. Ik wens dat je je angst durft aan te kijken en durft te ontdekken waar je angst de oorsprong heeft. En je daarin liefdevol laat begeleiden om je angst te verminderen of doen te verdwijnen.