BLOG
Jouw lef is het waard
De waarde van jouw lef
Onlangs ving ik een vraag op. Een vrouw vertelde eerlijk dat ze het té moeilijk vindt om de verhalen van haar kinderen aan te horen. De verhalen van hun tijd bij de andere ouder. Ze doet haar uiterste best. Maar het lukt niet. Het triggert haar eigen pijn en verdriet. Met gevolg dat haar kinderen nauwelijks nog vertellen. Een trieste situatie door haar eigen struggle.
De vraag was: hoe kan ik hier het beste mee omgaan voor mijn kinderen?
Regelmatig zoeken mensen vroeg of laat hulp voor hun kinderen na een scheiding. Ik ben voorstander voor deze begeleiding. Kinderen hebben zo hun eigen verdriet, angsten, worsteling en vragen. Ongeacht de leeftijd.
Maar wat mij opvalt, is dat ouders veelal zich onbewust zijn van het aandeel dat zíj hebben in het ‘lijden’ van hun kind. Ze denken dat de oplossing alleen ligt in de begeleiding van het kind. Maar nee; dat is niet zo. Het gaat óók over jou/jullie als ouder(s). Over wat je teveel doet of juist laat. Wat je (niet) zegt. Dat je ze niet ziet of hoort. Dat ze stil worden, omdat ze zien en voelen dat het jou teveel pijn doet. Dat verhalen er niet mogen zijn, dat ze boodschapper zijn, dat er slecht wordt gesproken over de ander etc. Er zijn altijd onderwerpen die bovendrijven, die te maken hebben met jou/jullie als ouder(s). Wat jij of jullie anders moeten doen.
En als dit dan duidelijk wordt uit de hulp van de kinderen, dan is dat vaak pijnlijk. Want je doet je uiterste best om het allemaal goed te laten verlopen. Of je bent je totaal niet bewust van wat je zegt of doet. En hoe dat op een kind overkomt. En ik weet; geen enkele opvoeding verloopt zonder schrammetjes.
Moet je er wat mee? Ja. Je moet je verantwoordelijkheid nemen. Als je tenminste echt je kinderen wilt helpen. Maar dat wil je, want anders zoek je geen hulp voor hen. Schrikt die confrontatie je af? Dat snap ik! We zijn geneigd om van pijn weg te blijven, dat zit in ons natuur. En pijn vermijden doen we allemaal op ons eigen manier. Maar laat het geen ‘stopper’ zijn om hulp voor je kinderen in te schakelen. Dan ontneem je iets waardevols voor je kind én jezelf. Het is juist een deur waar je doorheen mag om meer helderheid en verandering aan te brengen. Voor ieders geluk.
Mijn (ongevraagde) antwoord op de vraag van deze vrouw is dus: ga met je eigen pijn en verdriet aan de slag. Neem je verantwoordelijkheid om je liefdevol te laten begeleiden in jouw rouw en pijnpunten. Ja, dat vraagt lef van jou. Lef om weer te voelen, om bloedeerlijk te zijn, om jezelf te zien en te doorgronden. Lef om door de pijn heen te gaan zodat je het anders kan gaan doen. En soms worden wonden die je zorgvuldig met pleisters bedekt had weer opengereten. En daar zie ik vaak de angst. De angst voor de beerput die geopend wordt. Of het ‘geen idee hebben waar het naartoe gaat’. Het is ok dat je het spannend vindt. Jouw begeleiding zal stapsgewijs gaan en op jouw tempo. Het kan niet ineens morgen totaal anders zijn. Dat hoeft ook niet. Je mag je tijd ervoor nemen.
Een kind ziet het allerliefst dat paps en mams samen zijn. En als dat niet lukt? Dan weet ik zeker dat ze het liefst een gelukkige vader en een gelukkige moeder zien. Twee warme nesten waar ze gezien en gehoord worden. Waar ze zichzelf kunnen zijn. Waar ze zo min mogelijk belast worden met lastigheden van of tussen hun ouders. En zeg nou zelf: hoe fijn is het wanneer jij dit kan bieden, omdat je dit ook echt van binnen zo voelt?
Ik wens je alle lef toe. Het is het waard.